دلتنگی های زیادی برای دهه 90 که دنیا کشتی بود و ما روزهای عجیب

دلتنگی های زیادی برای دهه 90 که دنیا کشتی بود و ما روزهای عجیب
بررسی ها | 28/09/2018 | توسط زنا رولندز

چه چیزی از سر شما می گذرد؟

آیا تا به حال به دهه 90 فکر کرده اید؟ من این کار را می کنم ، بیشتر و بیشتر اوقات که به طور رسمی دهه 80 جدید هستم ، از نظر فشارهای نوستالژی. و با خودم می گویم: خوب ، بیا ، دهه 90 ، بد نیست. در خاطرات من ، آنها دارای شکل خوش رنگ و بد یک قسمت از Willy Prince of Bel Air هستند ، طعم شیمیایی و کمی سوخته Ciobar که مادربزرگم هنگام تماشای Power Rangers ، موسیقی متن ای که کلوپ های راک هنوز در آنجا دارند ، برای من درست کرد. کمپانو بعد از بیست سال. چشمهایم را می بندم و شورش گوسفندهای دالی و ستاره های دنباله دار هیل-بوپ ، Spice Girls و Rage Against the Machine ، Sailor Moon و Buffy پیش من ظاهر می شوند ، و به پارک ژوراسیک خوش آمدید در اینجا هیچ هزینه ای صرف نمی شود ، از بیل کلینتون با عینک آفتابی ساکس بازی می کند ، رابین و عرفات با یکدیگر دست می دهند ، جنگ سرد تمام شده است ، اروپا سرانجام متحد شد ، ویندوز 95 ، اولین مودم من ، اوه ، صدای اینترنت! خوش بینی! صلح در جهان!

با خودم می گویم: صبر کنید ، ببینیم ویکی پدیا در این باره چه نظری دارد. هوم ، جنگ خلیج فارس ، خوب. درگیری های قومی ، آه بله. مشکلات پنالتی اشتباه روبرتو باجو. محاصره واکو ، O.J. سیمپسون ، قتل جیانی ورساچه (این ویکی نیست ، من بیش از حد سریال های تلویزیونی را تماشا می کنم). فیورلو و کارائوکه در میدان! ماکارن! هزاره اشکال! و فیلمی در مورد بانویی مثل Strange Days که بدجوری در گیشه می چرخد! اوم

این داستان به ما چه می آموزد؟ از گذشته ، به خصوص هنگامی که کوچک و احمق بودیم ، فقط چیزهای خوب را به یاد می آوریم. این که برای مدتی احساس دلتنگی کنید نیز خوب است ، اما مهم است که هرگز از تصویر کلان غافل نشوید. 2 دلار در ویکی پدیا به آنها چه باید بدهم. که اغلب مردم و نانی مورتی یک سنگ را نمی فهمند. این که گاهی اوقات آینده شما را از چشم خود دور می کند و به همین دلیل بهتر است همین حالا چشم خود را به حال باز نگه دارید. درست است ، امروز مادام لاپالیس نه در مورد چیزهای عجیب بلکه در مورد روزهای عجیب صحبت می کند. آهنگ تم.

(چیزهای ساده ای را که از قبل می دانید اما به هر حال به شما می گویم: Fatboy Slim این قطعه را با نمونه گیری از صدای ماس / آنجلا باست وقتی که سرانجام چهار بار به آن سیالترای شایان ستایش لنی نرو / رالف فاینس گفت)

من گفتم که Strange Days بدجوری متلاشی شد ، اما اصطلاح فنی آن احتمالاً "حمام خون" است: 42 میلیون دلار هزینه دارد ، در ایالات متحده کمتر از 8 دلار جمع می کند. ما در سال 1995 هستیم ، دقیقاً در اواسط دهه ، و کاترین بیگلو از موفقیت Point Break حاصل می شود ، که با حدود نیمی از بودجه Strange Days سقف 80 میلیون را شکسته بود ، کار بزرگسالان کیانو ریوز را آغاز کرد ، یک سری بی پایان از نقل قول ها و تقلیدها را آماده کرد و دانه ای را که بعداً شکوفا خواهد شد کاشت بزرگترین و پرتحرک ترین حماسه خانوادگی در همه دوران ها است. عموم مردم برای دیدن موارد بیشتر می روند ، منتقدان (به استثنای چند استثنا قابل تحسین) نمی دانند چگونه باید در مقابل فیلم علمی تخیلی رفتار کنند که به نظر می رسد داستان علمی بسیار کمی در آن وجود دارد ، اما چیزهای دیگر است ، و به همین دلیل - به دلیل اینکه نمی دانند چگونه بخوانند یا بنویسند - برای Strange Days برچسب همیشه سبز و متاسفانه عمومی "فیلم خشن" (و چه کسی فکر می کند). پس از آن ، خوشبختانه ، کم کم ، سرنوشت همه چیز را به بهترین شکل ممکن در جای خود قرار می دهد و Strange Days جایگاه شایسته یک فیلم فرقه ای را به دست می آورد ، با این حال هنوز هم کسانی هستند که این فیلم را "زیبا اما با تاریخ" تعریف می کنند. "آه ، خانم من ، چنین فیلم 90 است."

تو بگو؟ اجازه بدید ببینم.

برای شروع با: یک cit.

روزهای عجیب همه در دو روز اتفاق می افتد (در واقع ، تقریباً به طور کامل در دو شب) ، دو آخر سال 1999 ، بنابراین دو آخرین هزاره (بله ، از نظر فنی هزاره در 31 دسامبر 2000 به پایان می رسد ، آفرین! بازاریابی قرن جدید و دوست ما Millennium Bug در بالا توافق کردند که شلیک عددی دور پایان جهان را بیشتر کند) ، در لس آنجلس فرسوده و رو به زوال ، با جنایتی سرسام آور ، ارتش در حال گشت زنی در چند منطقه "امن" است ، ثروتمندانی که با اتومبیل های زرهی در اطراف تردد می کنند ، فقیری که در خیابان به یکدیگر شلیک می کنند ، مکانهایی به نام Retinal Fetish ، هرج و مرج مختلف ، و غیره می توانم به شما بگویم که این آینده معمولی مثل بلید رانر است ، اما دروغ می گویم: آن روزهای عجیب بیش از هر چیز دیگری در گذشته ای نزدیک و همچنین کاملاً دقیق مربوط به شورش های سال 1992 لس آنجلس است که بیگلو ، جیمز کامرون ، بازیگران و گروه و همه آنهایی که در آن زمان سینما را آنجا ساخته بودند ، اتفاق افتاده را دیدند ، از آنجا عبور کردند یا شاید حتی از وسط عبور کردند و با خود گفتند: "آه ، اینجا ، در آخر این آخرالزمان اینگونه ساخته می شود" . بیگلو فقط به یک صحنه ، فقط یک صحنه ، احتیاج دارد تا دقیقاً تمام جهانی را که در آن زندگی می کنیم ، به ما بگوید: شخصیت اصلی ما در آنچه که به اعتقاد من بلوار غروب آفتاب است رانندگی می کند ، از پنجره بیرون را نگاه می کند و دو دختر را در پیاده رو همسایه ، تعقیب می کند. آ