- در سینماها: پایان جهان -

- در سینماها: پایان جهان -
نیکلو اول الیل را به جنگل مرگبار جنگ هندوچین فرو می برد. در برنامه این جلسه در یک سرزمین حسی و مسکونی ناشناخته: عشق عاشقانه و تلاش برای انتقام. چه چیز دیگری؟
هنگامی که در سال 2015 در مورد منشأ دره عشق س askedال شد ، به نظر نمی رسید که این دیدار دوباره هوپرت-دپاردیو باشد که باعث می شود گیوم نیکلو متحرک شود بلکه جذابیت او برای یک مکان آشفته و سورئال است: دره مرگ. اینجاست که فیلمساز پس از دیدن شبح پدر درگذشته خود مانند خیال بافی ، تصمیم گرفت فیلمش را فیلمبرداری کند. رویا ، در فیلم "پایان" ، آخرین فیلم و زنده ماندن در جنگل با هوای سفر متافیزیکی نیز سوال شد. از بقایای یک رویای عجیب است که نیکلو فیلمنامه خود را می نویسد و به دیپاردیو نقش یک شکارچی گمشده و ترسیده را پیشنهاد می کند. The Ends of the World نیز کاملاً یک حیا بزرگ و یا بهتر بگوییم یک کابوس خفقان آور و عرق آور است. این کابوس مربوط به رابرت تاسن (گاسپارد اولئیل) ، یک سرباز جوان فرانسوی و بازمانده از قتل عام کودتای 9 مارس 1945 است که امپراتوری ژاپن به پادگان های فرانسه در هندوچین حمله کرد. با احساس شدید انتقام جویی ، سرباز با سرعتی طولانی به جستجوی افسر Vo Binh ، یک ستوان در هوشی مین می رود ، به گفته وی ، مسئول مرگ برادرش ، قبل از چشمانش سر بریده شده این هندوچین پاره

آخرالزمان اکنون

نیکلو از این واقعیت تاریخی خونین ، که تهیه کننده آن سیلوی پیالات و مدیر هنری آن الیویه رادوت صحبت می کنند ، است که Les Confins du monde را جوانه زد. برای او ، این قسمت نسبتاً ناشناخته از جنگ جهانی دوم با داستان هایی که رائول کوتارد ، عکاس گزارشگر در زمان جنگ هندوچین و فیلمبردار مشهوری که سه بار در اواسط دهه 1990 با او کار خواهد کرد ، طنین انداز است: خاطراتی که او با من تعریف کرده بود به سطح آب آمد. و من نوعی شیفتگی به بخش La 317e Pierre Schoendoerffer's داشتم که وی آن را روشن کرده بود. این یک فیلم بسیار مهم است از آنجا که برای اولین بار جنگ را با نگاهی بسیار منتظر و نشان می دهد. انتظار کشنده ، زندگی سرباز در جهانی که دشمن را نمی بینیم و در آن شدت زندگی مطلوب است ... این همان چیزی است که من در شهادت رائول کوتارد احساس کردم. با خود گفتم: اما چگونه در سن او می توان چنین مدت کوتاهی از زندگی را برجسته کرد و با این همه خاطره زیبا بازگشت؟ یک لحظه متناقض است که می توانید بهترین دوستان خود را در مرگ همراهی کنید و زیباترین احساسات را برای یک زن تجربه کنید ... "

علاوه بر این ، با همان شدت روبرت تاسن ، قهرمان شکنجه شده و شخصیت واقعی شناخته شده برای کوتارد (که "با او شب بیرون رفت") در تلاش برای انتقام گیری خود فرو خواهد رفت تا در نهایت با عشقی که او وسواس دارد درب مائو ، یک روسپی جوان هندوچینی. به ناچار ، این داستان های حماسی کنراد و روانگردان کشنده آخرالزمان است که شخص فکر می کند. با این حال به نظر می رسد که این یک پسر عموی همسایه فیلم پرستش Schoendoerffer است که ساخته شده است. زیرا مانند سلف خود ، در مینیمالیسم ، تسلط خود در خارج از صفحه و احساس خلوص آن است که Les Confins du monde بیش از همه آن را به تصویر می کشد. فیلمبرداری نیکلو هرگز متوقف نشده است که از ژانرهای بسیار متفاوت عبور می کند ، از فیلم های هیجان انگیز (این زن) گرفته تا کمدی (تعطیلات) ، از مستند داستانی مخلوط (ربوده شدن توسط میشل هولبک) تا تحمیل کننده تولید (Le Conseil de pierre) ، اما اگر اجازه می دهد برچسب جدید "فیلم جنگی" را به لیست اضافه کند ، The Ends of the World خصوصاً با تشکیل یک گفتگوی با Valley of Love و The End ، تا تشکیل سه گانه . دو فیلمی که نیکلو مشغول کار روی یک سینمای تجربه ، احساس ، سینمایی با حداقل خط داستانی است که می تواند به صورت زیر خلاصه شود: قرار دادن بازیگران / شخصیت های خود در یک محیط خصمانه و دیدن آنچه که او آنجا اتفاق می افتد از این خطر ، شخصیتهای گمشده راهی را می سازند و سرگردانهای آنها ، بیابانی یا مرطوب ، انفرادی یا دو ، در نهایت سرزمینهای صمیمی هر یک را ترسیم می کنند.

 

اما فیلمساز احتمالاً هرگز باعث نشده است که جایی به سختی احساس ناراحتی در یک محل ، مهمان نوازی آن کند. از آنجا که در اینجا همه چیز چکه می کند ، عرق می کند ، مانند گل می لغزد ، مانند خون به پوست می چسبد ، مانند گزش پشه خارش می یابد. همه چیز بیش از حد پر سر و صدا است (انفجار مسلسل در فاصله دور) یا خیلی خفه است ، صدایی که درهمهمه جنگل خفه می شود. برای اهلی کردن این منطقه ناشناخته ، گیوم نیکلو ، و گروه فیلمبرداری او که حدود پنجاه و نیم نفر از مردم فرانسه و ویتنام بودند ، روش خود را دارند: که بدیهی نیست. این یک فرهنگ بسیار قوی است که به شما حمله می کند و خیلی سریع ، شما باید سعی کنید که مبارزه نکنید ، به ویژه 

در جنگلی که آب و هوا نقش بسیار مهمی دارد و جنبه ظالمانه و خون آشام آور باید شما را همراهی کند و به فیلم اجازه دهد ریتم خاص خود را پیدا کند. شما باید اجازه دهید که خود ، چه در دره مرگ ، چه در مغولستان و چه در یک جنگل ، مورد هجوم شما قرار گیرد. این اوقات کمی سخت است ، زیرا شما باید با گرما ، پوشش گیاهی ، جمعیت حیوانات جنگل کنار بیایید ... "یک تجربه به سبک هرتسوگ ، دوره آگوئر ، خشم خدا یا فیتزکارالدو؟ نه چندان دور: «این یک تجربه فیلم به اندازه یک فیلم است. باید تخلخل دائمی بین آنچه به عنوان یک تجربه انسانی تجربه می کنیم و فیلمی که می گوییم وجود داشته باشد. هنگام تیراندازی در جنگل ، مهمترین چیز این است که سریع به عقب برگردید زیرا ممکن است هنگام بازگشت به آنجا یا عدم انتخاب فرد انتخابی ، دیگر مکانی که دو روز زودتر دیده اید وجود نداشته باشد. ما باید با این قاعده سازگار شویم ، این است که هیچ قانونی وجود ندارد. هیجان انگیز است اما نیاز به لذت بردن از محدودیت دارد. "

بدن خراب و شمارش می شود
محدودیتی که باید در شکل فشرده فیلم تأثیر بگذارد ، که فقط موارد ضروری را در خود نگه می دارد: عکسهای ثابت و کشیده که بطور کلینیکی بقایای ویران شده را ضبط می کند ، سایر موارد بی صدا که صدای جنگل جایگزین کلمات غایب می شود. در تصویر فقط ترس از غیرنظامیان و سربازان را نگه دارید ، بدن آنها در اثر اصابت گلوله یا کمبود (جنس ، غذا ، راحتی) ، فقط درک و منطقی بودن واقعیت را حفظ می کند. در پایان جهان ، هیچ سکانس چریکی مانند یک نمایش عالی فیلمبرداری نشده است. فقط نکات جنگ باقی مانده است: زخم های شکاف دار ، اندام های آتروفی شده ، سرهای بریده ... بدون افتادن در زیبایی شناسی مقدماتی خشونت ، نیکلو از درگیری ها به عنوان یک درگیری آلی فیلم می گیرد. "به هر حال جنگ کثیف است. جنگ مناسبی برای من وجود ندارد. به خصوص در آن زمان که بسیار بیشتر به چشم می آمد و بیشتر جبهه ای بود. او وحشی است. سلاح هایی که ما استفاده می کنیم تقریباً سلاح های غوغا هستند. این نزدیکی به وحشت قابل توجه تر است ... "، قضاوت درباره این فیلمساز.

در میان هرج و مرج ، نگاه آبی سفت و سخت تاسن / اولیل مانند سکانس ابتدایی چندین بار به دوربین خیره می شود. سرباز فرانسوی که تنها روی یک نیمکت نشسته و دستانش را روی زانوها قرار داده بود ، پس از چند ثانیه صورت خود را بالا آورده و چشمانش را مستقیم به ما ثابت می کند. در یک جلوه آینه ای ، آخرین صحنه فیلم همان تصویر عقب را مشاهده می کند. اول نگاه او به سمت ما خواهد بود ، و سپس آن حرکت معکوس سر او به سمت خمیدگی پاهایش ، که حالا صورتش توسط موهای سیاهش پاک می شود. گویی اساساً همه چیز در این درد است ، بازتاب ناراحتی خود ماست.