مندیبول: نقد و بررسی کمدی آقای اویزو

مندیبول: نقد و بررسی کمدی آقای اویزو
نقد و بررسی فیلم مندیبول ، فیلم کوئنتین دوپیکس که در ونیز 77 ارائه شد ، با درخشان فیلمنامه و کارگردانی سبک.

توسط Giulio Zoppello -5 سپتامبر 2020 22:15

شکی نیست که کوئنتین دوپیکس یک فیلمساز تا حدودی تفرقه انداز است. یا از آن متنفرید و یا آن را دوست دارید ، نیمی از اقدامات وجود ندارد و از زمان لاستیک و اشتباه همیشه چنین بوده است ، با این حال با مندیبول ، احساس می کنیم می گوییم شاید "آقای Oizo ”سرانجام چیزی خلق کرده است که واقعاً همه را راضی خواهد کرد.
آخرین تلاش آقای اویزو که به سبک و درخشان و سبک و با ریتم عالی نوشته شده است ، مطمئناً فیلمی است که این 77 امین جشنواره فیلم ونیز منتظر آن بود ، همچنین برای خلاص شدن از شر مالیخولیا و یکنواختی.
توجه داشته باشید ، در دوران Covid19 ، این از قبل خوش شانس است که می توانید آن را داشته باشید و می توانید در آنجا باشید ، و مطمئنا باربرا می تواند به کار خود افتخار کند ، اما جدی بودن بیش از حد پیشنهاد در درخشان The Duke و به ویژه در این Mandibules دو لنگر از نجات

مندیبول یک کمدی واقعا بدیع است

شخصیت های اصلی Mandibules ، کمی فیلم جاده ای ، کمی داستان علمی تخیلی با افتخار از سری B ، کمی تقلید مسخره آمیز ، کمی افسانه وحشیانه و بی احترامی ، سرگردان هستند ، ژان گاب و مانو خیلی بیدار (و بسیار گرسنه) نیستند (با بازی David) Marsais ، Grégoire Ludig) که به عنوان پیک مخفی کار می کنند تا چند یورو درآمد کسب کنند.
آنها باید کیف تحویل یک گیرنده اسرارآمیز دهند ، اما در مرسدس قدیمی و ضرب و شتم به سرقت رفته برای "ماموریت" ، متوجه می شوند که یک مسکو در داخل صندوق عقب قفل شده است. به مفهوم یک مگس واقعی اما به اندازه یک سگ متوسط.
آنها که مجذوب شده اند ، تصمیم می گیرند که او را حفظ کنند ، به او آموزش دهند و پول دربیاورند ، اما آنها با تصادف ، برخوردهای غیرقابل پیش بینی و بالاتر از همه با حماقت باور نکردنی خود کنار آمده اند ، که آنها را به نتایج فاجعه بار و خنده دار منتهی می کند.
همه در حالی که به نظر می رسد "مهمان" عجیب آنها پر از شگفتی است ، و در تعادل ، شاید حتی بسیار بیدارتر از این دو نفر ، مطمئناً یکی از خنده دارترین زوج هایی است که در سالهای اخیر در بینال دیده شده است.

مندیبول فیلمی است که عمق غیرمنتظره ای را در درون خود پنهان می کند
فک پایین 2

واقعاً یک فیلم بدیع ، کاملاً اندیشیده شده و هرگز ضرباهنگ و شادابی خود را از دست نمی دهد. در واقع می توان گفت که هرچه بیشتر ادامه یابد ، هرچه بهبود یابد ، مواد بیشتری به اثری اضافه می شود که تعریف و طبیعت آن دشوار است ، کمی شبیه حیوان غول پیکر که زندگی یک دوتایی واقعاً غیر قابل مقاومت را تحریف می کند.
فقیر ، دست و پا چلفت ، مضحک ، متلک و نابالغ به روشی تقریباً لمس کننده ، این دو قهرمان به یک سمبل نوعی کنجکاوی نوزادی باقی مانده نسبت به جهان می رسند و در عین حال ، آنها پرچم رد زشتی بورژوای modus vivendi هستند.
بورژوازی ای که در شخصیت های آدل اگزارکوپولوس ، هند مو ، رومئو الویس و کورالی روسیر بازی می کند ، نمونه های کاملاً کاملی در ترسیم انسانیت ناخوشایند ، خسته کننده ، مادی و بسیار کمتر از آنچه ادعا می کند ، است.
در حالت تعادل ، آنها بسیار مسخره تر از دو نفره بعید کمدین های زندگی هستند ، که Marsais و Ludig یک حرف غیر قابل مقاومت به آنها می دهند ، بدون اینکه اشتباه کنند که در دژاوو یا کلیشه "زوج عجیب" افتاده اند.

بین نقد مادی گرایی و شعر

داستان چندان پیچیده نیست ، اما دو یا سه پیچ و تاب به سادگی درخشان را ارائه می دهد ، و بیش از هر چیز کاملاً با شخصیت ها ، با بعد غیرقابل پیش بینی ، و بداهه پردازی پیوند می یابد که تنها سلاح واقعی دو بازنده متولد است.
بین مبادلات شخصی و آموزش sui generis ، مندیبولس همچنین فرصتی پیدا کرد تا به "ماریان" جدید Adèle Exarchopoulos اجازه دهد کمی از آن سینمای تألیفی اغلب یکنواخت و تاریک فاصله بگیرد.
کسی فکر می کند که اگر او به پروژه های سبک تر و جدی تر بپردازد ، می تواند جنبه های غیر منتظره و ویژگی های بازیگری را نشان دهد.
در هر صورت ، آنچه در این کمدی بیشتر تحت تأثیر قرار می گیرد توانایی آن در مواجهه سبک با همه چیز است ، حتی "سیاسی ترین" یا "وجودی" ترین لحظات ، مانند بازیابی بعد احساسی در مقایسه با بعد مادی ، ستایش بازنده و بازنده. و همچنین ابعادی تقریباً هنری ، ذنی از زندگی ، در برابر شیدایی کنترل و دین "عملکرد" ​​مدرن ، در این قرن 21 که هرتسوگ به درستی آن را "خلوت" تعریف کرده است.
یک تنهایی همیشه مند و دقیق در مندیبولز ، همانطور که در آن فرقه خارق العاده بود که گنگ و احمق بود ، که این فیلم با احترام به آن اشاره می کند.